در Shadow of the Tomb Raider، به کشور پرو سفر می‌کنیم. جنگلی انبوه، شهری پنهان و مقبره‌هایی بزرگ. شاید با خود بگویید همه این‌ها را در نسخه‌های گذشته دیده بودیم، اما باید بگویم نه تنها دنیای بازی تکراری نیست، بلکه یکی از بهترین نکات این اثر، همین طراحی محیط‌های شگفت‌انگیز هستند که می‌توانند بازیکنان را غرق خود کنند. جنگل انبوه، محیط‌های رها شده و حتی طراحی درون مقبره‌ها، که با عناصری ترسناک از خون و جمجمه و اسکلت تزئین شده‌اند، بهترین بخش بازی هستند که یک سری ضعف‌های بازی را تا حدی پوشانده‌اند. اتمسفر بازی به قدری قوی است که می‌تواند شما را محو خود کند. حس واقعی قدم زدن در جنگل‌های انبوه تا حد زیادی در Shadow of the Tomb Rader قابل لمس است. وقتی که حیوانات مختلف در آن پرسه می‌زنند، صدای پرندگان وحشی در دور دست‌ها، میمون‌هایی که از درخت‌ها بالا و پایین می‌روند، و ترکیب مه و باران یا عبور نور خورشید از لا به لای درخت‌ها، همگی توانسته‌اند در خلق یک محیط تازه نسبت به دو نسخه قبل اوضاع را سر و سامان دهند. اما اوج کار طراحان هنری ایداس مانتریال، مکان‌های بسته و مقبره‌های شگفت‌انگیز است. اسکلت‌‌های چند صد ساله، جنازه‌هایی که حتی خون‌شان خشک نشده، خرابه‌هایی از جنس چوب یا سنگ، آثار به جا مانده از مایا ها و سک معماری و هنری خاص آن‌ها و در نهایت نور پردازی‌هایی که به این فضاها اتمسفری سنگین بخشیده، تک تک آن‌ها باعث خواهند شد چند لحظه‌ای را در محیط و به دور از انجام هرکاری به تماشا بپردازید. زمانی که بازی معرفی شد، فکر می‌کردم باز هم با محیطی تکراری طرف هستم و دلم می‌خواست لارا به مکانی کاملا متفاوت مانند مصر قدم بگذارد، اما بعد از تجربه بازی، آن قدری که دیگر بخش‌ها ناامیدم کردند، محیط‌ها و اتمسفر Shadow of the Tomb Raider توانستند برای من نکته مثبتی به شمار بروند.
